محصولات مرتبط
توضیحات
بخور و بخوردان ، بخار یا دود حاصل از تبخیر یا سوزاندن مواد خوشبو و ظرف مخصوص این کار.
استفاده از بخور برای ایجاد بوی خوش یا استفاده‌های مذهبی، درمانی و نظایر آن قدمتی تاریخی دارد.
از روزگار باستان تاکنون در مراسم و آیینها مواد و روغنهای خوشبو، از جمله چوبها و صمغهایی نظیر اسپند، عود، چوب انار، سرو، صندل، عنبر، کندر، لُبان یا لوبان یا ترکیبی از آنها را می‌سوزانند یا تبخیر می‌کنند.
در دین زرتشت سوزاندن چوبهای معطر در مراسم مذهبی، جشنها و خانه‌ها، برای خوشنودی ایزدآذر و دور کردن دیوان و شیاطین و عناصر فساد مرسوم بوده است.
در دین اسلام، سوزاندن بخور اهمیت مذهبی خاصی ندارد و صرفاً برای پراکندن بوی خوش در اماکن مقدس به کار می‌رود.
البته امروزه مسلمانان هند در مراسمی چون پیوند زناشویی، تولد و جشنواره‌های مذهبی و نیز صوفیان در مراسم خود بخور می‌سوزانند.
بخوردان در فرهنگها و متون مختلف با نامهایی چون آتشدان، بخورسوز، بخوره، بوی‌سوز، عطرسوز، عودسوز، عودگردان، مَدْخَنِه، مذبح، مجمر، مجمره، و منقل از آن یاد شده است.
از هزاره سوم تا هزاره اول ق‌م در مناطق تحت سلطه ایلامیها، بخوردان در نقوش برجسته و بر مُهرها تصویر شده است.
از بخوردانهایی که از سده‌های اولیه اسلامی تا سده هشتم باقی است می‌توان نتیجه گرفت که اغلب از مفرغ، برنج، نقره و گاه از طلا ساخته می‌شده‌اند.
روش ساخت بیشتر آنها با استفاده از قالب با تزیینات معمول شامل مشبک‌کاری، سیاه‌قلم، ترصیع‌کاری و کتیبه‌نویسی با مس و نقره و گاه طلا بوده است.
عودسوزهای این دوران چهار شکل اصلی دارند: شکل اول، ظرفهای استوانه‌ای کوتاهی با سه‌پایه به شکل پای جانور یا دکمه که برخی درپوشی نیمکروی و معمولاً تزیینی به شکل گل یا پرنده و جز آن در رأس دارند.این ظروف دارای دسته‌ای بلند و یا فاقد دسته‌اند .
شکل دوم شامل ظرفهای استوانه‌ای نسبتاً بلند با کلاهک نیم‌گنبدی و نقش پیکره پرنده در رأس آنهاست. این ظروفِ سه‌پایه، به شکل پای جانور دارند و تزیینات آنها مشابه گروه اول است .
شکل سوم، شامل پیکره‌هایی است به شکل جانورانی چون شیر، خرگوش و پرندگانی چون کبوتر
دیدگاه خود را بنویسید